นั่งสมาธิแล้วรู้สึกอึดอัดควรทำอย่างไร

ก่อนหน้านี้ไม่เคยสนใจจริงจังเท่าไหร่
เพราะไม่รู้ว่าแบบไหนเหมาะกับตนเอง
และไม่มีสหมิตรธรรมที่อยู่ใกล้ และสนใจในทางนี้เลย ( ที่รู้จักนะ )
ไม่มีอาจารย์ที่คอยชี้แนะ สนใจอะไรก็ลองฝึก วันสองวันเลิก
นั่งแล้วก็ง่วง ไม่รู้จะแก้อย่างไร แล้วก็เลิก( เลิกมานานมากแล้ว )
สองวันก่อน ไปอ่านหนังสือเจอ ให้ภาวนาว่า
เกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ เดินหน้าถอยหลังไปเรื่อย ๆ
วันนี้ลองทำดู แรก ๆ ก็หลงบ้างลืมบ้าง ต่อมาเริ่มไม่หลง
แป๊บเดียวลืมคำภาวนา พอมานึกต่อ เริ่มรู้สึกอึดอัดหน้าอกมากแน่นจนทนไม่ไหว
ก็เลยเลิกภาวนาคำดังกล่าว หันไป พุทโธบ้าง นะมะพะทะบ้าง
สะเปะสะปะไม่เรื่อย พุทโธ 2 คำ นะมะพะทะ 2 รอบ ไปเรื่อยเปือย
อาการแน่นอึดอัดก็หายไป
อยากถามว่า จริงจริงแล้วควรทำอย่างไร ทำอะไรผิดหรือเปล่า
วันแรกก็รู้สึกไม่ค่อยดี ว่าจะเลิกทำดีไหม
ทั้งหมดวันนี้ที่นั่งใช้เวลา 30 นาที
ท่านผู้รู้ทั้งหลายโปรดแนะนำด้วย...ขอบคุณครับ[b-wai]

 

เรียนคุณ sanya

คุณ sanya ควรปฏิบัติต่อไปค่ะ ไม่ควรเลิกเด็ดขาด เหตุที่เป็นเช่นนั้น เพราะจิตของเราไม่ค่อยได้ฝึกนั่นเอง พอไม่เคยฝึก จิตที่เคยอยู่สบาย จะคิดจะทำอะไรตามสบายก็เลยหาทางออก พยายามดิ้นหาทางออกที่เคยทำให้ตัวเองสบาย การทำสมาธิของคุณในขั้นแรก จึงรู้สึกอึดอัดเมื่อนั่งไปได้ระยะหนึ่ง ซึ่งแม้แต่ตัวของดิฉันก็เป็นเหมือนกัน และคนหลายคนก็เคยมีอาการนี้ แม้แต่อาการหลับ ก็เป็นวิธีหนึ่งที่จิตได้หาทางออกให้ตัวมัน

แต่เมื่อฝึกต่อไปเรื่อยๆ โดยเมื่อคุณ sanya เริ่มอึดอัด ขอให้นึกถึงคำว่า ความเพียร หรือ "เพียร" คำเดียว นึกแทนคำว่าพุทธโธ หรือนะมะพะธะ ก็ได้ค่ะ เวลานึก ก็ขอให้นึกถึงความหมายด้วยนะคะ ว่าเพียรในที่นี้ อาจนึกถึงความเพียรของพระพุทธองค์ที่อธิษฐานก่อนจะนั่งใต้ต้นโพธิจนกว่าจะตรัสรู้ หากไม่ตรัสรู้ จะของนั่งเช่นนี้ไม่ลุกไปไหน (แต่เราไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นนะคะ แค่ยกตัวอย่างให้ฟังค่ะ) หรือจะนึกถึงความเพียรของในหลวง ที่ทรงเพียรทำพระราชนียกิจ เพื่อพสภนิกร 60 ล้านคนก็ได้ค่ะ

พยายามทำสมาธิให้ได้ติดต่อกัน ไม่จำเป็นต้องนานค่ะ แค่วันละ 5-10 นาทีก่อนก็ได้ แล้วจิตจะเริ่มไม่ดิ้นรนหาทางออก แต่จิตจะนิ่งสงบของมันเอง แล้วคุณsanya ก็จะพบทางที่สบายกว่าเดิมมากๆ บอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่จิตเคยวิ่งหาทางออก จนเคยทำให้เราอึดอัด หายใจไม่ออก

การภวนาคำขณะนั่งสมาธิ ควรนึกให้เป็นคำใดคำหนึ่งที่เราชอบ ถนัดคำนั่นมากที่สุด เช่น พุทธโธ หรือนะมะพะธะ แล้วแต่เลือก หรือจะไม่มีคำใดเลยก็ได้ เป็นการดูลมหายใจของตัวเองอย่างเดียว ว่าหายใจเข้า หายใจออก ลมที่วิ่งผ่านจมูกและปอดของเราเป็ฯอย่างไร ก็ถือว่าใช้ได้ เพราะทั้งหมดนั้นเป็นแค่อุบายในการปฏิบัติเท่านั้น ซึ่งทุกทางของการปฏิบัติ สรุปสุดท้าย จะไปยังที่หมายเดียวกันทั้งสิ้น

แต่อย่าลืมเวลานั่งแล้วเริ่มอึดอัด ให้เปลี่ยนไปนึกถึงคำว่า "เพียร" นะคะ หวังว่าคงช่วยได้ และคุณ sanya ควรอ่านเอกสารข้อความเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม และการนั่งสมาธิภายในเว็บไซต์นี้เพิ่มเติมนะคะ เพราะมีเรื่องดีๆ กว่าที่ดิฉันอธิบายไว้เยอะเลยค่ะ

ขออำนาจคุณพระศรีรัตนไตย อำนวยพรให้คุณ sanya มีจิตที่เป็นสมาธิ โดยอาศัยความเพียร จนได้รับรู้ความเป็นจริงที่สงบนิ่ง ภายใต้พระเมตตาของพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ และพระสงฆ์คุณ ด้วยเทอญ

 

....."แป๊บเดียวลืมคำภาวนา พอมานึกต่อ เริ่มรู้สึกอึดอัดหน้าอกมากแน่นจนทนไม่ไหว".....


ขออนุโมทนาอย่างยิ่ง... ตรงที่หลงคำภาวนานี่ล่ะคือจิต "ทรงฌาน" จะฌานไหนนั้นขออนุญาตไม่กล่าวถึง....

ถ้าหากช่วงที่จิตทรงฌานแล้วก็ปล่อยให้ทรงฌานไปเรื่อยๆ กล่าวคือมันจะลืมคำภาวนา และลมหายใจมันแผ่วเบาจนแทบไม่รู้สึก ก็ปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้น ไม่ต้องหายใจให้แรงขึ้นแล้วกลับมาภาวนาพุทโธ ใหม่แต่อย่างใด.....

ยกเว้น คนที่ท่านอยากฝึกเข้าออกฌานให้คล่องท่านสามารถเข้าฌาน ออกฌานได้บ่อยครั้งตามแต่ท่านประสงค์

ส่วนอาการอึดอัดทางกายถือเป็นเรื่องปกติ... กายจะเป็นเช่นไรก็ช่างมัน เราจะรับรู้แค่ลมหายใจของเราอย่างเดียวเท่านั้น .. แรกๆ จะยากนะ (ประสบการณ์ของกระผมเอง หายใจขัดเหมือนจะตายให้ได้เลย) พอผ่านไปแล้วสักระยะหมายถึงเราตั้งใจทำสมาธิ ไปสักสัปดาห์ หรือ เดือนหนึ่ง อาการเหล่านั้นจะหายไปเอง...

ขออย่าได้กังวล

..ผมรู้น้อย แต่พอรู้บ้าง ว่าไปตามประสบการณ์ที่เคยฝึกถูกผิดขออภัยด้วยครับ

 

เคยเป็นเหมือนกัน อีดอัด แบบที่ว่า นั่งต่อไปไม่ได้ ใจมันรนๆ ยังไงบอกไม่ถูก ทรมานเพราะมันรนๆ นั่งไม่ได้ ต้องเลิกนั่งไปเลย มาดูๆ ทุกครั้งที่เป็นมันวันพระนี่นา

 

มีคำถามไหม ถ้าสนใจคุย โทร 025792201 คุยทางโทรศัพท์เท่านั้น บอกได้คร่าวๆ ลองอรูปฌานดู

มีคำถามไหม ถ้าสนใจคุย โทร 025792201 คุยทางโทรศัพท์เท่านั้น บอกได้คร่าวๆ ลองอรูปฌานดู
http://www.palungjit.org/smati/k40/aru4.htm

 

เอาจิตให้สบายๆก่อน ให้ไร้กังวล และจิตจับความดีอยู่ แล้วจึงนั่งสมาธิ

....จิตที่ฟุ้งซ่าน สามารถระงับได้ด้วยวิปัสสนา เพราะพิจารณาวิปัสสนาแล้วจิตท่านจะจดจ่อกับเรื่องที่พิจารณาแล้วสุดท้าย มันสลด แล้วมันก็ปล่อยวาง... ท่านจึงให้ทำวิปัสสนาก่อน พิจารณา เกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ(ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง) .. ว่ามีสภาพไม่เที่ยงแท้ มีความเสื่อมไปเป็นปรกติ(เอาแค่พอสงบก็ได้)

...เวลาใช้คำภาวนา ให้ใช้อันเดียว ... ไม่ใช่ ว่า ควบหมดทุกสาย ทุกคำบริกรรม... จริงๆ มันก็ได้ แต่สำหรับคนมีสติดีพอแล้ว ไม่ใช่เรื่องของคนฝึกใหม่(แบบผม) ... คนฝึกใหม่ ถ้า พุท-โธ ก็ให้เอาแต่ พุท-โธ ไปนานๆ ...

ความอึดอัดในความดีไม่มีหรอกครับ.... ยกเว้นความเลวตัวเองมันโผล่ แล้วเกิดความกลัวขึ้นมา

สุดท้ายนี้ขออวยพรให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวงขอให้ได้โปรดช่วยคุณให้ตรงสู่ทางที่พระพุทธองค์ได้มีพระเมตตาสอนไว้ขอรับ...

 

ผมก็เคยเป็นเหมือนคุณครับอึดอัดไม่อยากจะทำ แต่สุดท้ายถ้าตั้งใจและอดทนฝึกให้ได้ดังใจเราก็ไม่มีอะไรที่ยากไปกว่านี้ครับ ตอนนี้ผมสามารถทำใจให้ว่างได้แล้วครับ

 

คุณ Sanya สู้ต่อไปนะ
มันจาเปนอาไร มีอาการยังไงก้ออย่าเพิ่งไปท้อ

"ง้วนดิน" ก้อเคยเปนเวลานั่งสมาธิ
แน่นหน้าอก...หายใจไม่ออก...จุก

ตอนนั้น "ง้วนดิน" ปฏิบัติแบบดูลมหายใจที่ท้อง
"ยุบหนอ-พองหนอ" แบบที่หลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน ท่านสอน

พอต่อมาเวลามีอาการหายใจไม่ออก
"ง้วนดิน" ก้อจาเปลี่ยนมาปฏิบัติแบบหลวงปู่ดู่ วัดสะแก
เป็นกำหนดที่หว่างคิ้วตรงหน้าผาก
(ที่เค้าเรียก ตาที่สามบ้าง จักระ ๖ บ้าง)
ไม่ต้องดูลมหายใจแล้ว
(เพราะ "ง้วนดิน" จุกมาก หายใจไม่ออก ยิ่งดูยิ่งจุก)
ใชคำบริกรรมภาวนาว่า
"พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ
ธมฺมํ สรณํ คจฺฉามิ
สงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ"
ค่อย ๆ ว่าไปช้า ๆ เนิบ ๆ

วิธีนี้ช่วยให้ "ง้วนดิน" นั่งสมาธิได้
เวลาที่หายใจไม่ออกมาก ๆ

แต่บางทีนะ
บางทีมันก้อจุก แน่นมาก หายใจไม่ออก แทบขาดใจ
จนบางที "ง้วนดิน" ตัวสั่น ร้องไห้โฮออกมาเองเรยก้อมี
อันนี้บางที "ง้วนดิน" ก้อชั่งมัน
ปล่อยมันไป แล้วตั้งสติตามดูมัน
มันจาเปนอาไร ก้อตามดูมัน

นี่เปนวิธีของ "ง้วนดิน" ที่เอามาเล่าสู่กันฟังนะ
อาจจาไม่ถูกต้องก้อด้าย

ไง "ง้วนดิน" ก้อเป็นกำลังใจให้คุณ Sanya นะ
ขอให้คุณพบหนทางที่เหมาะสมในการปฏิบัติธรรมของคุณ
และก้าวหน้าในทางธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะ

อ้อ...อีกนิด
ลองหาครูบาอาจารย์ หลวงพ่อ หลวงปู่
ที่เราอยากปฏิบัติแนวท่าน
แล้วอธิษฐานจิตไหว้ครูบูชาท่านซะหน่อย
เพื่อเปนสิริมงคล แล้วก้อขอบารมีท่านมาช่วยสอนสิ
อาจจาดีขึ้นมั่งก้อด้ายนะ

 

โทษทีครับ

ส่วนนี้ขึ้นกับว่าเราปฏิบัติไม่บีบร่างกายเกินไปด้วย มันแล้วแต่จริตคน ...

ลืมบอก...

 

รู้หนอ ๆ ๆ ๆ ๆ

 

พยายามเข้าครับช่วงแรกๆผมก็เป็นพอนั่งไปเรื่อยๆด้วยก็หายครับ คิดว่ามันเป็นมารมาขัดขวางความดีของเรา เราต้องสู้ครับยอมแพ้ไม่ได้ วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง เราทำความดีเพียงไม่เท่าไหร่ที่เหลือเราก็พลาดไปทำบาปมาบ้างโดยเจตนาและไม่เจตนา พอเรามาทำความดีมารก็จะมาขัดขวาง ขนาดพระพุทธเจ้าท่านก็มีมารมาขัดขวางในการจะได้พระโพธิญาณมากมาย เราโดนแค่นี้ท้อแล้วเหรอสู้ๆครับ ตัวที่คุณภาวนาเกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจนั้นเป็นตัววิปัสนาญาณตัวตัดกิเลสทำดีแล้วครับ สาธุ สาธุ

 

หลังจากอ่านคำแนะนำของคุณศิษย์น้อยและคุณอธิฐาน ได้กำลังใจ
ผมก็ลองไปทำต่อ ก่อนอื่นต้องบอกว่า ผมตั้งใจว่า จะรักษาศีล 5 ทุกวันและวันพระจะถือ
ศีล8 ได้บ้างไม่ได้บ้างไม่สนใจ กระดำกระด่าง ริ้ว ๆ ขาด ๆ ก็ยอม เพราะคิดว่า เริ่มต้น
คงทำได้ไม่ดีนัก เอากำลังใจเป็นเรื่องสำคัญก่อน ( เพิ่งเริ่มได้ วันนี้วันที่ 3 )
วันนี้ขณะนั่งสมาธิ แล้วก็ภาวนาตามเดิม สักพักเกิดความรู้สึกว่าไม่อยากภาวนา
อยากอยู่เฉย ๆ เริ่มรู้สึกถึงความเนียนนุ่มบอกไม่ถูก ทั้งที่ขณะนั้นก็ยังได้ยินเสียงรอบ ๆ
เสียงโทรทัศน์ เสียงรถวิ่งผ่าน แล้วคำภาวนาก็รู้สึกว่าคำที่นึกออกไป มันนุ่ม
มันไม่เหมือนที่เคยนึกในใจ อธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกดี
อยากถามว่า ถ้าในความรู้สึกอย่างนี้ควรทำอย่างไร ปล่อยว่าง ๆ หรืออธิฐาน หรือ
ท่องคาถาที่ดี หรือภาวนาต่อไป ทั้ง ๆที่รู้สึกไม่อยากท่องแล้ว
แต่รู้สึกได้ไม่นานนะ เพราะ มีคนมาเรียกให้รีบไปทำงาน ได้ยินเสียงเรียก
รู้สึกใจมันซ่าน ไม่ค่อยนิ่ง ไม่ค่อยดีเลย รวบรวมสติใหม่ก็ดีขึ้น แล้วก็หายใจลึก ๆ 3 ที
จึงลืมตา ไปทำงานครับ
ก็ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจ และข้อคิด
ขออำนาจพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ ขอให้บุญกุศลที่ได้ที่เกิดขึ้นจากที่ข้าพเจ้าปฏิบัติ จงถึงแก่ทุกท่านที่ให้คำแนะนำ และชาวสมาชิกเว็บพลังจิตทุกท่าน เทอญ

 

ถ้ารู้สึกว่าไม่อยากภวนาในช่วงไหน ก็ไม่ต้องภวนาค่ะ ให้เอาจิตกำหนดดูแต่ลมหายใจ เข้า ออก อย่างเดียวก็พอ

ถ้าลมหายใจมันหายไปด้วย ก็ไม่ต้องตกใจ แสดงว่าตอนนั้นจิตเรานิ่งลึกมาก จนลืมแม้กระทั้งหายใจ (ที่ลืมนั้นคือจิตลืมหายใจ แต่ความจริงแล้วร่างกายเรายังหายใจอยู่นะคะ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า จิตกับกายมันเป็นคนละสิ่งกัน มันจึงแยกออกจากกันเช่นนั้น) วิธีก็คือ ให้รักษาอารมณ์สมาธินั้นไว้ ตามดูอารมณ์สมาธินั้นอยู่ตลอด ว่าเป็นอย่างไร ดูว่า อ้อ...เป็นอย่างนี้นี่เอง

หรือมีสมากชิกท่านอื่นเห็นว่าอย่างไรคะ?

 

ขอปรึกษาเพิ่มอีกหน่อยนะ วันนี้ นั่งได้ไม่นานเริ่มรู้สึกเบื่อเร็วมาก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดี
เหมือนเมื่อวาน สงสัยจะอยากรู้สึกเหมือนเมื่อวานมากไป
พอทำใจไม่หวังก็ รู้สึกเฉย ๆ ไม่รู้จะทำอะไร เริ่มรู้สึกกังวล ไม่รู้จะไปยึดกับอะไร
ใจก็เริ่มส่าย เริ่มรู้สึกว่าต้องหายใจ เริ่มปวดขา เป็นโน่นเป็นนี่
จึงขอถามว่า ดูอารมณ์สมาธิที่ว่า ดูตรงไหน อย่างไร
ขอถามอีกข้อ เคยอ่านเจอว่า ถ้านั่งแล้วไม่รู้สึกปวด ทรมาน แสดงว่านั่งไม่ถูกต้อง
ไม่ได้ชดใช้กรรม ไม่เกิดผลอะไร จริงหรือเปล่าครับ

 

ถ้าปวด ก็ไห้รู้ว่าปวด คันก็ไห้รู้ว่าคัน คิดก็ไห้รู้ว่าคิด จิตใจคิดอย่างไรรู้สึกอย่างไร ไห้ตามดู ไห้รู้ ไห้ทันจิตใจ ไม่ต้องไปบังคับจิตบังคับใจให้ยึดกับอะไรมากนัก
ยึดไม่ได้ก็ไม่ต้องยึด แต่ไห้ตามดูจิตของเราว่า มันเป็นอย่างไร ไห้ทันมัน
เบื่อ ปวด เมื่อย คัน คิดฟุ้งซ่าน เรียกว่า นิวร มี5อย่าง มีอย่างไรบ้างหาดูเอง หุหุ หุ ดูจิต ตามไห้ทัน อย่าไปบังคับมัน อย่าอยาก เราจะลน ไม่สบาย และนั่งได้ไม่ดี

 

อนิจจาวัฏสังขารา สังขารทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง

ผมคิดว่าถ้าคุณหลับตาแล้วจิตใจกระวนกระวายลองเปลี่ยนเป็นลืมตาดูสิครับลืมตาดูพระพุทธรูปปากก็ภาวนาพุทโธหรือ นะมะพะธะก็ได้ทำใจสบายๆดูพระรูปพระโฉมท่านผมคิดว่าผู้ที่พึ่งหัดนั่งทำอย่างนี้จะง่ายกว่านะครับฝึกให้จิตมีอารมณ์นิ่งไม่ส่ายไปส่ายมาแล้วเราค่อยเปลี่ยนเป็นหลับตาก็ได้ครับลองทำดูก็ได้นะครับส่วนเรื่องการปวดแข็งปวดขาคันตรงโน้นตรงนี้ลองอารธนาบารมีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าโปรดช่วยให้อาการเหล่านี้บรรเทาลงเพื่อการปฏิบัติธรรมเพื่อพระนิพพานของเราลองอารธนาดูนะครับ ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ความพร้อมของร่างกายและจิตใจมีส่วนเกี่ยวข้องมากนะครับหากก่อนคุณภาวนาตลอดวันนั้นทั้งวันคุนประคองจิตได้ดีมีศีล 5 พื้นฐานเจริญพรหมวิหารเป็นต้นก็จะช่วยเกื้อหนุนการภาวนาให้ติดง่ายขนาดนักกีฬาเองยังต้องเตรียมความพร้อมก่อนการลงแข่งเรานักปฎิบัติก็ควรเช่นกันบางคนชอบหนักหนาละการภาวนาเนี่ยแต่มานั่งบ่นว่าตัวเองวาสนาน้อยนั่งไม่สงบ และอื่นๆ ทั้งๆที่พอถามกลับไปว่าวันนี้และเมื่อวานได้ประคองจิตได้ดีไหมก็ไม่เพราะทั้งครอบครัวและงานแก้ปัญหาโดยใช้อารมณ์ผลก็คือพอไปนั่งจิตก็ฟุ้งซ่าน

ทางที่ดีควรจะดูแลประของจิตตนให้ดีนะครับเหมือนแม่ไก่ให้ความอบอุ่นและคอยเฝ้าระวังไข่ของมันนั้นเองประคองจิตให้ดีแล้วลูกไก่สีทองก็จะออกจากไข่นั้นเป็นอิสระซักทีจิตเราก็คล้ายๆงี้แล

ส่วนด้านร่างกายก็ควรที่จะดูแลรักษาร่างกายให้สดชื่นด้วยการอาบน้ำก่อนไปนั่งภาวนาประกอบกับการดื่มน้ำสักแก้วก่อนและหลังภาวนา 30 นาที

หากก่อนนั่งจิตยังไม่สงบฟุ้งซ่านอยู่ก็สวดมนต์สมาทานศีลแผ่เมตตาไปเรื่อยๆพอรู้สึกสมควรแก่การแล้วก็เริ่มเลย

ขอให้เจริญในธรรมนะครับ

______________

ปล.หลังนั่งภาวนาหรือทำบุญอย่าลืมอุทิศแผ่ส่วนบุญและเวลาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลหลายๆคนชอบลืมเทวดาประจำตัวกัน

อย่าลืมพวกเขานะครับ

หากคุณหมั่นแผ่ให้

พวกเขามีแต่จะเยอะขึ้น

กำลังเพิ่มขึ้น

และจะช่วยคุณได้มากทั้งตอนนี้และต่อไปในภายภาคหน้า

แต่ขอให้มีศีล 5 เป็นพื้นฐานกันนะครับ

จึงจะนับว่าเป็นมนุษย์อย่างแท้จริง

และพึงสังวรไว้ว่า กรรมไม่มีใครใหญ่เกินขอให้หมั่นทำดี

แต่ใม่ใช่ให้กลัวกรรม

แค้ต้องการให้เข้าใจตามสภาพ

ขอให้เจริญในธรรมกันครับ.................

 

ก่อน อื่นขออนุโมทนา
ที่มุ่งมั่นในส่งที่ดี
..

เฝ้าดูจิตตนเอง
อย่าไป ปรุงแต่ง
อย่าไป สร้างมโน
อย่าไป คิด หากจะคิด ก้อ รู้ทัน ดับเสีย
แต่ถ้าให้ ดี หาครูบาอาจารย์ ไว้ จะได้ไม่หลงทาง

 

เป็นกำลังใจให้น่ะจ๊ะ

เราก็เคยเป็นเหมือนกัน
แต่ก็ผ่านไปแล้ว

คำแนะนำที่เพื่อนๆบอกไว้ดีแล้วจ๊ะ
โดยเฉพาะของคุณง้วนดิน โมทนา

ขอเพิ่มเติมอีกนิด

หากก่อนนั้งสมาธิ เล่นโยคะ ด้วยก็จะช่วยปรับสมดุลย์ของร่างกายให้เข้าสมาธิได้ดีขึ้น นั้งสมาธิให้นานขึ้น และส่งผลถึงสุขภาพให้แข็งแรงด้วยจ๊ะ

นั้งสมาธิสลับกับการเดินจงกลมจะช่วยให้การทำสมาธิดีขึ้นจ๊ะ

ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา 5 ตัวสำคัญประคองให้สมดุลค่ะ

^^

 

แผ่จิตไปทั่วตัวสิครับ