จะสังเกตอนย่างไรบ้างครับว่ากายทิพย์ที่สัมผัสได้เป็นระดับชั้นใด

เรื่องมีอยู่ว่า

เมื่อสองวันก่อนผมมีโอกาสไปเยี่ยมบ้านน้าสาวและครอบครับ ซึ่งเป็นบ้านใหม่ครับ มีสมาชิกในบ้านร่วมสี่คน พ่อ แม่ และลูกสองคน

น้าผมจัดห้องไว้ให้หนึ่งห้องครับ เป็นห้องที่ไม่มีใครนอน น้าบอกว่าปกติเป็นห้องของลูกชายน้า แต่ลูกชายของน้าเขานอนไม่หลับก็เลยไม่นอน น้าเคยนอนตอนที่ไม่สบายมากๆก็เลยหลับแต่รู้สึกฝันแปลกๆก็เลยไม่กล้านอนอีก

พอดีน้าผมทราบว่าผมกำลังศึกษาและปฏิบัติธรรมอยู่ ท่านจึงเตรียมห้องนี้ไว้ให้นอนนะครับ
ก่อนเข้าหมู่บ้านผมก็ขออนุญาติ ศาลพระพรหมด้วยการอธิษฐานจิต ครับและเมื่อถึงบ้านเราก็คุยธุระกัน พอจะนอนน้าจึงพาไปยังห้องที่น้าเตรียมไว้ให้ ก่อนเข้าห้องผมตั้งจิตอธิษฐาน ขออนุญาตพักค้างแรม แจริญวิปัสสนากรรมฐานภายในห้องนี้ โดยไม่ได้มีจุดมุ่งหมายมาเบียดเบียนใครเลยขอเจ้าที่โปรดเมตตาให้เจริญวิปัสสนาอย่างราบรื่นด้วยครับ คืนนั้นผมสวดบทพระคาถาชินบัญชร และยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก และแผ่เมตตาตามปกติทุกครั้งที่เคย แต่ด้วยไม่ใช่บ้านตัวเองผมจึงสวดตะกุกตะกักบ้าง น้ำเสียงเบาบ้างหนักบ้างเป้นธรรมดา หลังจากนั้นผมก็เดินจงกรม และนั่งสมาธิสักพัก ผมก็อ่านหนังสือที่พึ่งซื้อมาใหม่เป็นเรื่องการปฏิบัติของหลวงปู่มั่นครับ เพราะผมรุ้สึกว่าที่ผ่านมาผมยังเจริญปัญญาไม่ถูกเท่าที่ควร ในระยะที่อ่านนี้ผมเกิดสมาธิและเข้าฌาณ3 เองอัตโนมัติ และผมก็ทรงฌาณ3 นอนครับ
เมื่อหลับผมก็เกิดฝันแบบกึ่งหลับกึ่งตื่นว่า ตัวเองกำลังนั่งสมาธิอยู่ มีรัศมีช่วงใกล้ตัวเนสีขาวนิดหน่อยและช่วงกลางและปลายเป็นสีส้ม สว่างเจิดจ้าอยุ่ในห้องนั้น สักครู่หนึ่งมีรัศมีสีขาวมากเจิดจ้ากว่าและส่วนปลายสีส้ม มาปะทะที่เบื้องบน ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่ามีผู้เข้ามาในรัศมี ด้วยปกติผมจะกำหนดสติให้รู้ว่าเป็นพวกภูตผีก่อน รัศมีนั้นแรงกล้ามากครับ กดทับรัศมีแสงผมลงเรื่อยๆ เทียบแล้วเหมือนแสงเทียนกับแสงหลอดไฟขนาดใหญ่ครับ ผมจึงระลึกคุณพระรัตนตรัยและครูบาอาจารย์รวมไปถึงคุณบิดามารดา พบว่ารัสมีนั้นยังกดทับอยู่ ผมจึงกำหนดสวดพระคาถาชินบัญชร แต่รัศมีนั้นก็ยังกดทับผมลงมาเรื่อยๆอยู่ ผมระลึกได้ว่ายังมี บทพาหุง สหัสฯ หรือพระพุทธเจ้าพิชิตมาร ก็เลยตั้งใจสวดภาวนา เพียงแค่ผมระลึกคำว่าพาหุง ผมได้ยินเสียงผู้หญิงดังแว่วว่า " ยังจะสู้อีกหรือ" ผมจึงตอบว่าสู้สิ ไม่ยอมแพ้หรอก" ผมจึงสวดบทพาหุง เพียงเอ่ยว่า "พาหุงสหัส" ผมก็รุ้สึกว่ามีอะไรบางอย่างบีบรัดที่หัว ทำให้ตัวสั่นและปวดไปหมดทั้งหัว เหมือนมีคนกระชากเส้นผมบ้างบีบรัดบ้าง ผมก็พยายามท่องบทพาหุงฯ ต่อก็ได้แค่ท่อนเดิม " ก็มีเสียงดังแว่วมาอีกว่า ยังไม่ยอมอีกหรือ" ผมบอกตัวเองว่ายังยอมไม่ได้ต้องพยายาม ผมก็ตั้งใจท่องต่อทั้งๆที่ปวดร้าวไปทั้งหัวจนในที่สุดผมไม่อาจจะท่องบทสวดนี้ได้เพราะต้านกับความเวทนานั้นไม่ไหว จึงได้ก้มกราบและบอกไปว่าผมยอมแพ้แล้วผมไม่สู้แล้ว ทันใดนั้นแสงนั้นก็วูบลงเป็นแสงสว่างแบบปกติ ปรากฏร่างผู้หญิงชุดขาว เนื้อตัวสีขาวละเอียด นั่งด้วยอาการสงบ มีรัศมีความเมตตาแผ่ออกมาสูงมาก ทำให้ผมรุ้สึกสงบนิ่งไปด้วย และท่านก็นั่งอยู่ใกล้ๆกับบริเวณที่ผมกำลังนั่งสมาธิ ท่านไม่ได้มองผมเลยแล้วท่านก็เอ่ยว่า
" การที่เราเป็นนักปฏิบัตินั้นก็ดีแล้ว แต่พึงจดจำว่าการไปขอใช้สถานที่อื่นใดในการปฏิบัติบำเพ็ญเพียร อย่าได้ไปใช้บทคาถาในการขับไล่ผู้เป็นเจ้าของที่นั่นๆ"
"จริงอยู่ว่าเราอธิษฐานจิตหรือบอกกล่าวทางวาจาแก่สถานที่นั้นแล้วก็ดี ถึงแม้จะกล่าวว่าไม่เบียดเบียน แต่เมื่อเราสัมผัสหรือพบแล้วใช้บทคาถาพาหุงฯ ที่เป็นการขับไล่ผู้อื่น ย่อมไม่ต่างอะไรกับการไปเบียดเบียนผู้อาศัยอยู่ก่อน"

ตอนนี้ผมเข้าใจว่าท่านคงหมายถึงพวกอบายภูมิทั้งสี่ และอื่นๆ เพราะพระคาถานี้ใช้ในการขับไล่เหล่าภูตผีทุกประเภทครับ

ผมจึงเรียนถามท่านว่า
" การที่ผมสวดยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ละครับ"
ทานตอบว่า " บทสวดยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ถ้าสวดได้ก็ดี แต่ควรจะออกเสียงและอักขระให้ถูกต้อง จึงจะสมควร แต่ถ้าไม่สวดบทนี้ก็ไม่เป็นไร"
ผมจึงก้มหน้านิดยิ้มแบบอายๆเพราะระลึกได้ว่า ตัวเองท่องบทนี้อย่างตะกุกตะกัก ไม่เป็นทำนอง เพราะบทสวดนี้เป็นบทสรรเสริญพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ หากใครสวดให้ไพเราะจะมีเหล่าเทวดามาฟังอย่างพร้อมเพรียงครับ ผมก็เลยบอกตัวเองว่างั้นต่อไปงดสวดบทนี้ เมื่อไหร่ท่องได้ถูกต้องค่อยสวดครับ

แล้วผมจึงถามต่อว่า " บทพระคาถาชินบัญชรละครับ" ท่านไม่ตอบอะไร
ผมจึงระลึกและเข้าใจว่า บทพระคาถาชินบัญชร เป็นบทสวดเพื่อให้อยุ่ในกายและจิตของเรา ไม่ใช่บทที่เอาไว้ขับไล่ เพราะจากบทแปลเป็นการจุนเจิมไว้กับตัวทั้งสิ้น ดังนั้นผมจึงเข้าใจว่าบทนี้ท่านไม่ห้าม

แล้วสักครู่ท่านก็กำหนดให้เห็นพฤติกรรมของคนในบ้านครับ
ภาพแรก เป็นน้าผู้ชายสวมผ้าเช็ดตัวแล้วถอดการเกงในห้องนี้ครับ ผมก็เลยบอกกับตัวเองว่า ทำไมน้ามาถอดในนี้ละ ไม่ควร
ภาพที่สอง เป็นน้าผู้หญิงเดินผ่านมาแล้วทำท่าเหมือนจะเข้าห้องแต่ก็ทำกลัวๆ ประมาณว่ามีอะไรน่ากลัวในนี้
ภาพที่สาม เป็นภาพน้องชายปาหมอนเข้ามาในห้องนี้ ซึ่งในห้องจะมีอุกกรณ์การนอนอยุ่นะครับ รุ้สึกหมอนนั้นจะปาโดนตำแหน่งที่ท่านนั่งด้วย
ภาพที่สี่ เป็นภาพน้องผู้หญิง เดินผ่านด้วยท่าทางที่กลัว แต่ก็อยากรุ้ว่าในห้องมีอะไรพร้อมกับถามพี่ชายแม่ว่ามีอะไรหรอ มีผีรึเปล่า
ผมสังเกตสีหน้าท่านดูกังวลนิดนึง แต่ความสงบนั้นยังคงอยู่ไม่มีความโกรธแต่อย่างใด ผมมองดูท่านเปี่ยมด้วยเมตตามากๆ ผมยังบอกตัวเองเลยว่า เราจะต้องพยามยามมีเมตตาธรรมสูงเหมือนท่านบ้าง ในอนาคต

จากนั้นผมก็รู้สึกตัวและสะดุ้งตื่น พร้อมกับฌาณที่ทรงไว้ก็ได้หายไปโดยอัตโนมัติครับ ตึ่นมาตี4 พอดี เมื่อตื่นแล้วผมนอนไม่หลับก็เลยอ่านหนังสือต่อแล้วลงมานั่งๆนอนๆด้านล่างจนในที่สุดก็เช้า ทุกคนก็ตื่นนอน พอดีน้าผมบอกว่าจะเอาผลไม้ไปไหว้พระพรหมหน้าหมุ่บ้าน ผมก็เลยบอกให้น้าจัดผลไม้ชุดหนึ่งให้องค์ข้างบนด้วย เพราะผมเองเข้าใจว่าท่านเป็นพระพรหมมากกว่าจะเป็นเจ้าที่ทั่วๆไป

แล้วผมก็เล่าการปฏิบัติของแต่ละคน ผมบอกว่าต่อไปไม่ต้องกลัวท่าน เปลี่ยนเป็นศรัทธาแทน เพราะท่านก็กำลังบำเพ็ญเพียรอยู่เช่นกัน ถ้าไม่กลัวและเปลี่ยนเป็นศรัธา เคารพยำเกรงท่าน ก็จะเข้าห้องนั้นแบบปกติ ไม่น่าจะร้อนใจหรือเดือดร้อนด้วยซ้ำ เพราะพลังจิตที่แผ่ออกมาเป็นเมตตาธรรม แล้วผมก็ขอลากลับบ้าน

ผมจะสอบถามว่า ที่ผมสนทนาด้วยนี้เป็น พระพรหมเหมือนที่ผมกำหนดไว้หรือเปล่าครับ และทำไมท่านจึงต้องบำเพ็ญเพียรอยู่ที่นั่นด้วยครับ

โปรดพิจารณาด้วยสติฯ นะครับ
ขอบคุณครับ
ขอให้เจริญในธรรม

 

ดีไม่ดี ท่านเป็นพระอริยเจ้า หรือพระโพธิสัตว์ซะด้วย
จริงๆบทสวดทุกบทน่ะ เป็นการคุ้มครองตัวเราครับ

พาหุง ความหมายจริงๆ ก็เป็นการสรรเสริญพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ถ้าเรามีเจตนาไปสวดไล่เขา มันก็น่าจะโดนอยู่
เพราะถ้าเรานำไปสวดเชิงขับไล่ ก็เหมือนมีน้ำให้เราไว้ดื่ม แต่เราดันเอาน้ำไปสาดใส่คนอื่น

แล้วก็อีกอย่างก็คือ ผมว่าจริงๆ ตอนแรกท่านจะมาชวนคุยนะ
แต่เผอิญ เราดันไปคิดว่าท่าน เป็นวิญญาณไม่ดีอ่ะสิ
เหมือนท่านจะมาคุยด้วย แล้วเราดันไปไล่ท่าน แฮะๆ เลยต้องเจอกันหน่อย
จะมาชวนคุย ยังมาไล่ฉันอีก

คราวหลังก็ อย่าคิดว่าคนที่มาหาจะไม่ดีซะหมดนะครับ
ถ้าเป็นพระอรหันต์ หรือพระพุทธเจ้ามาหาทำไงเนี่ย
เผลอไล่ท่านโดยไม่รู้ตัว อาจจะไม่มาอีกเลยนะ
ถ้าเหลอไล่พระอรหันต์นี่ เสียใจจนวันตายเลยนะ

แต่พอจะเข้าใจว่าคงจะเคยเจอ ประเภทมาก่อกวนบ่อยๆ
แต่ไม่ได้มาก่อกวนทุกท่านนะครับ บางครั้งท่านมาโปรดเราก็มี

 

อนุโมทนา กับทุกท่านค่ะ

แล้วตกลงบทพาหุงฯ มหากา ไม่ควรสวดในที่แปลกๆ หรือคะนี่

 

บทสวด สวดได้ทุกบท ได้ทุกที่ครับ
แต่ไม่ควรจะตั้งเจตนาเพื่อขับไล่เขา
จขกท. คงจะตั้งจิตประมาณว่า จะขับไล่วิญญาณที่ไม่ดีออกไป
เผอิญ ที่เราไล่น่ะ ดีไม่ดีเป็นพระอริยเจ้า เลยโดนเลย

ให้เราตั้งจิตว่าสวดเพื่อความเป็นสิริมงคล และขอให้ผู้ใดที่ได้ยิน มีความสุข มีศรัทธาในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
อย่าตั้งจิตว่า สวดเพื่อขับไล่เขาออกไป
ถ้าสวดด้วยเจตนาที่จะไล่เขา รับรองว่าจะเจอดีบ่อยๆแน่ๆ
แต่ถ้าสวดเพราะอยากให้เขามีความสุข ส่วนมากจะมาโมทนา หรือมายินดีด้วยประมาณนั้น
จะไม่โดนเล่น เหมือนในกรณีนี้ครับ

สวดมนต์ให้ควบเมตตาเสมอครับ ขอพระสัทธรรมนี้ นำความสุขให้ผู้ใดก็ตามที่ได้ฟัง

 

ผมก็จะเล่าอาการแบบแปลก ๆ ครับ ผมเรียกว่าฝันซ้อนฝันครับ เป็นอาการที่คล้ายถูกผีอำครับ ผมนอนอยู่ดี ๆ รู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ จะเปลี่ยนท่าไม่ได้ เลยลืมตามองเห็นเป็นเงาคนนั่งทับอยู่ ความรู้สึกบอกเลยว่าไม่ใช่คนแน่ ทันทีที่ผมรู้ตัวตื่นเหมือนเขารอให้ผมตื่น จะมีอาการเหมือนถูกบีบ ถูกดันน้ำหนักเพิ่มขึ้น ผมตั้งสติได้รีบภาวนาพุทโธ ธัมโม สังโฆ ปรากฏว่ายิ่งถูกบีบหายใจไม่ออก หรือยิ่งท่องคาถายิ่งถูกบีบแน่น ๆ ทุกที ๆ แถมยังมีเสียงหัวเราะ พูดว่า หึ ๆ แค่นี้เหรอ ผมทนไม่ไหวก็เลิกท่องคาถา ยอมถูกทับ แล้วรวบรวมพลังร้องออกมาสุดเสียง แต่ก็ลองไม่ได้มีแต่เสียงอื้ม ๆ ๆ เหมือนคนถูกปิดปากกำลังตะโกนน่ะครับ พอสักพักผมเลยฮึดสู้พยายามยกขาเตะลง แล้ววิ่งหนีออกมานอกห้องทันที วิ่งมาได้ก็รีบเปิดไฟเต็มห้อง แล้วนั่งพัก ... ปรากฏว่าอยู่ ๆ ผมก็มาตื่นที่เตียงของตัวเอง คราวนี้ผมงงเลยครับก็เมื่อกี้วิ่งหนีออกมานอกห้องนอนแหมบ ๆ แล้วทำไมกลับมาตื่นอีกทีได้ อันไหนเป็นความจริง เป็นความฝันกันแน่ ฝันว่าตัวเองนอนที่เดิมแล้วแล้วฝันว่าถูกผีอำ วิ่งหนีออกมา แล้วกลับมาตื่น อาการแบบนี้ผมเป็นหลายครั้งมาก จนหลัง ๆ เริ่มชิน ก่อนนอนผมก็ภาวนาพุทโธ สวดมนต์ก่อนนอน แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่เป็นแล้วครับ เพราะห้อยพระไว้นอนด้วย แต่ตอนโดนผมก็อาราธนาบารมีพระ สิ่งศักศิษดิ์ ท่่านท้าวมหาราช เท่าที่ตอนนั้นนึกออก ก็ไม่หาย ยิ่งโดนบีบทับแรง จนต้องหยุดภาวนา ผมสังเกตว่าเวลาห้อยพระนอนด้วยจะไม่โดน แต่วันไหนไม่ห้อยจะโดน แต่ช่วงหลังนี้ผมไม่ค่อยโดนแล้วครับ ผมก็อธิบายเล่าไม่ถูกเหมือนกันสับสนเลยว่าอันไหนจริง อันไหนฝัน เพราะความรู้สึกในตอนนั้นมันเหมือนของว่าเป็นชีวิตจริงแท้ ๆ ลองเล่าสู่กันฟังครับ ประสบการ์แปลก ๆ แต่ผมไม่ได้มานั่งคุยด้วยเหมือนคุณ ธาตุ4 หรอกครับ ผมโดนทีไร ทันทีที่ขยับตัวได้ ผมรีบวิ่งมานอกห้องทุกที แล้วก็กลับไปตื่นจริง

 

ใช่ครับ แต่ก่อนนั้นผมมักจะโดนผีอำเป็นประจำ ผมจึงใช้พระคาถาต่างๆ เป็นประจำแล้วจึงหลุดออกมาได้ ซึ่งก่อนหน้านั้นผมยังไม่มีการเจริญสติสัมปัฏฐานสี่แต่อย่างใด กล่าวคือยังเป็นปุภุชนผู้ไม่มีการบำเพ็ญเพียรเลยครับ และทุกครั้งที่ใช้พระคาถาเหล่านี้ผมใช้เพื่อขับไล่อย่างเดียวครับ พยามยามให้หลุดจากภวังค์นั้นๆ

หลังจากวันนั้นผมรู้สึกว่าจิตใจผมอ่อนโยนลง ไม่ถือตัวว่ามีคาถาอะไรครับ น้ำเสียงก็ต่างจากเดิมมีความนุ่มขึ้นแต่ก้องกังวาน ผมเข้าใจว่าท่านคงมาชี้แนะครับ

 

ผมเองก็ไม่ค่อยกล้าจะเล่าเป็นสาธารณชน เพราะผมเองก็ยังเป็นคนลุ่มๆดอนๆ

แต่เท่าที่พอทราบ ท่านอยู่ชั้นดาวดึงส์ครับ ..
การสังเกตนะครับ พลังงานของท่านส่วนมากเป็นสีขาวแน่นๆครับ สีส้มนั้นไม่มากเท่าสีขาว

ท่านทรงฌาน 2 เป็นนิจครับ สมัยเป็นคน

 

อันนี้ไม่ทราบด้วยจริงๆนะครับ

สงกะสัยปัจจัตตังอย่างแรงครับ .. ครูบาอาจารย์ส่วนตัว